De winter daarop vonden we op dezelfde camping een duo broer en zus amper 3 maanden oud. Zonder mama. Zelfde verhaal. Al snel was er een hechte band en zaten BOLLY & VLEKKY mee in onze camper. Ook zij begonnen mee rond te reizen.

Zo breidde ons familietje stelselmatig uit tot we zelfs op een gegeven moment al met 6 poesjes aan het rondtrekken waren.

Leo reed met de camper en ik volgde achter hem met de auto waarin ons Riva en all onze katten zaten. In de auto was achteraan alles voorzien: slaapplaatsen, eten, water en zelfs een kattenbak, want we reden meestal voor meerdere uren. We hadden altijd veel bekijks.

Het was dan ook elke rit weer een heel avontuur, maar natuurlijk ook best vermoeiend. En niet altijd zonder risico’s. Ik dokterde heel goed uit waar we met de camper halt zouden houden. Ver genoeg van de drukke wegen. Plekken met veel groen, een park, een bos, dichtbij een strand,.. . Als het maar zo veilig mogelijk was voor onze katten.

In de wintermaanden bleef Sicilië onze favoriete plek. Totdat plotseling Corona de kop opstak en we vast stonden op de camping in het dorpje Sampieri in het zuiden van Sicilië. Al bij al mochten wij niet klagen, want we konden gewoon buiten komen op de camping en hadden ons privéstrand. Op televisie zagen we dagelijks de horrorbeelden van hele zieke mensen, ziekenhuizen die bomvol lagen, mensen die hun huizen niet meer uit mochten,… . We beseften maar al te goed, dat wij het nog heel goed hadden.

Door dit alles begon ik me meer en meer bezig te houden met de zwerfkatten in Sampieri.

Door er zolang te moeten blijven staan, begon ik in te zien hoe groot de nood was om de vele sukkeltjes een beter leven te kunnen geven.

De aantal voederplaatsen breidde uit en regelmatig vond ik een poesje, dat extra zorgen nodig had.

Tot ik op een gegeven moment een groepje kittens vond. De enigste plaats om deze onder te brengen, was onze camper. Maar met al 6 katten en een hondje niet evident. Doch installeerde ik een bench in de camper om ze daarin voorlopig een veilig onderkomen te geven. Ze waren nog klein, dus hadden niet echt veel plaats nodig en voelden maar al te goed aan, dat ze gered waren.

Ideale situaties waren dit niet. Al spoedig kochten we een oude, tweedehands caravan aan, die we naast onze camper mochten installeren. Dat werd het eerste opvanghuisje voor Siciliaanse zwerfpoesjes. Leo bouwde er zelfs een veranda aan, zodat de poesjes vanuit de ramen van de caravan in de buitenlucht  konden komen zonder weg te kunnen

Mijn kattenpassie groeide en groeide. Ondertussen was ik ook bezig met kattinnen te vangen voor sterilisatie om ze nadien dan terug vrij te laten. Niet allemaal, want sommigen waren zo lief en tam, dat ik het niet over mijn hart kreeg om ze terug te plaatsen.

Ik begon op mijn Facebook de verhalen neer te schrijven van hetgeen ik hier allemaal mee maakte telkens met de nodige foto’s en video’s erbij. De groep volgers werd groter met de dag. Mensen begonnen me mentaal en financieel te steunen, omdat ze dit zo ongelooflijk vonden, dat ik poesjes opving in een caravan op een camping.

Daar mijn groep zwerfpoesjes alsmaar toenam in de caravan, begon ik adopties te zoeken. Eerst in Sicilië zelf, maar daar ben ik door enkele serieuze  tegenslagen volledig mee gestopt. Er zat voor mij niks anders op dan adopties te zoeken in België en Nederland. En wonder bij wonder lukte me dit wel en kon ik op die manier heel veel poesjes een prachtige toekomst geven. Ik vertel dit nu wel in enkele zinnen , maar ik kan je verzekeren, de realiteit is wel wat anders

Daar we met onze eigen poesjes zolang op dezelfde plaats bleven staan, ontpopte zich er een groot nadeel. Sommigen begonnen verder en verder van onze camper weg te gaan.

Ze kwamen altijd wel terug daar niet van, maar via de GPS-bandjes dat elkeen droeg rond hun nek, zagen we regelmatig hoe ver sommigen wel durfden gaan. Voordeel van zo’n gps-band is, dat je kan instellen tot waar ze zich mogen bewegen. Gaan ze daarbuiten, ontvang je een signaal.

80% van de tijd functioneerde dit goed als je internet-signaal ok was. 

Tot helaas op een morgen ik geen signaal meer ontving van mijn Vlekky. Hij werd aangereden op de drukke baan van Sampieri. Ik vond hem aan de overkant van de baan zonder Gps, die ik trouwens nooit meer heb terug gevonden 🥲🥲🥲

Mijn wereld stortte in. Ik, die zoveel poesjes aan het redden was in dit dorp en dan mijn eigen schat plotseling abrupt moest afgeven. Hoe oneerlijk kan het leven niet zijn !!!  Ik was geen mens meer. Ik was verscheurd van verdriet en de schrik zat erin voor mijn andere katten.

Telkens ik nadien een signaal van een gps hoorde afgaan, werd ik bijna gek. Het was een onhoudbare situatie.

Ik wou niet meer verder reizen. Niet alleen vanwege de schrik voor mijn andere schatjes, maar ik was gehecht geraakt aan Sicilië en wou niet meer weg.